Als trouwe lezer van mijn blogs, kwam u ongetwijfeld ook mijn artikel tegen over gastvrijheid en service in de zorg met mijn vader als patiënt in de hoofdrol. Nogmaals dank voor de vele mooie reacties. Heeft u dit artikel gemist, dan leest u het hier terug.

Aandacht is één van dé pijlers die je laat ervaren hoe dierbaar diegene was en hoe waardevol het is om de mensen om je heen te koesteren en lief te hebben.

Troost en warme woorden

Ruim een week geleden is mijn vader plotseling overleden, omringd door zijn dierbaren en met zijn favoriete muziek zachtjes op de achtergrond. De eerste keer dat ik zoiets meemaak. Vreemd om te zeggen wellicht, maar zo voelt het. Ik voel me verdrietig en voelde mij op dat moment onhandig. Want meteen na het overlijden van mijn vader dienden praktische zaken geregeld te worden. Thuiszorg bellen, de schouwarts, het uitvaartcentrum. Wie eerst? De thuiszorg kwam als eerste; een ervaren verpleegkundige en een stagiair. Beiden verzorgden zij mijn vader al enige tijd en hielden meteen ook een oogje op mijn moeder. Warme woorden werden gesproken. Er werd getroost en meteen zorgen uit handen genomen. Zij belden de arts.

Staccato communicatie

De schouwarts was een ander verhaal. Een Nederlander van buitenlandse afkomst. We moesten goed luisteren wat hij zei, want zijn Nederlands was niet optimaal. Daarbij kwam dat hij hard op een staccato manier op ons insprak, om zichzelf extra duidelijk te maken. Mijn moeder raakte daarvan verward. De dood van mijn vader werd door de arts vastgesteld en de benodigde papieren ingevuld.

Definitief en confronterend

Enige tijd later kwamen twee mensen van het uitvaartcentrum, een man en een vrouw. Zij condoleerden ons met zachte stem en met warme blikken in hun ogen. Direct gingen zij naar mijn vader en spraken op een zachte toon met hem. “We gaan u meenemen Meneer Bosma”. “Ik denk dat meneer Bosma het fijn vindt om een kussentje onder zijn hoofd te hebben”. Via de woorden die zij naar mijn vader uitspraken, werd indirect aan ons uitgelegd welke stappen zij namen. Dat besefte ik pas later. Het geheel gaf rust en vertrouwen. We beseften dat zij vader zouden meenemen en dat hij definitief niet meer hier terug zou komen. Dat is confronterend. Een mooi geborduurd kleed ging over mijn vader heen. “We dekken u goed toe, meneer Bosma het is koud buiten”. Stap voor stap werd alles met aandacht volbracht. Buiten was het fris en donker. De begrafenisauto stond voor, waar mijn vader met de brancard met beleid werd in geplaatst. Aan de achterzijde van de auto maakte beiden een respectvolle buiging.

Indrukwekkend afscheid

De dagen daarna lag mijn vader opgebaard in een privé-ruimte, waar aan alles aandacht was besteed. De uitvaart was indrukwekkend. Als oud-Marinier werd mijn vader geëscorteerd door een erewacht van het Korps Mariniers der Koninklijke Marine. Marsmuziek werd afgewisseld met de muziek die mijn vader jaren geleden had meegenomen uit ‘de West’ en die veel bij ons thuis afgespeeld werd. Al helemaal als oud-collega’s op bezoek kwamen. Mijn vader was geruime tijd gelegerd in de Marinierskazerne Suffisant op Curaçao. De opkomst was groot en de vele sprekers brachten het veelzijdige karakter en de bijzondere eigenschappen van mijn vader tot leven.

Hoe verdrietig een verlies van een dierbare ook kan zijn. Aandacht is één van dé pijlers die je laat ervaren hoe dierbaar diegene was en hoe waardevol het is om de mensen om je heen te koesteren en lief te hebben.

Met gastvrije groet,
Robert Bosma

This post is also available in: English