Op het moment van het schrijven van deze blog, zit ik in een hotelkamer van Hotel Mont Kahuzi in Bukavu, Congo, met uitzicht op Lake Kivu. Missie: het adviseren van hoteleigenaren in Bukavu en hoe hun bedrijven succesvoller te krijgen. Zowel op het gebied van bedrijfsvoering en marketing maar met name ook op het niveau van gastvrij zijn, service en kwaliteit.

Van straat geplukt

Gisteren had ik een gesprek met een groep van tien eigenaren. We hadden het over hotelmedewerkers. En hoe moeilijk het is om goede mensen aan je te binden. In Congo zijn geen opleidingen voor horeca-gerichte beroepen. Als die er al zijn, dan begint dat op universitair niveau. De meeste medewerkers worden van de straat geplukt of lopen binnen met de vraag of er werk is. Want er moet brood op de plank komen. Kongo is een ontwikkelingsland.

Werk betekent hier in Bukavu broodnodig geld. Niet meer of minder.

Geld verdienen

De witte 4-wheel drives en waterwagens van de UN, Flying Doctors en Save the Childeren rijden af en aan door de drukke straat waar mijn hotel aan zit. Werk betekent hier broodnodig geld. Niet meer of minder. Sterker nog, kan men ergens anders meer verdienen, dan zoeken ze hun heil elders. Eigenlijk is de situatie op dat gebied niet veel anders dan bij ons in Nederland. Veel mensen die werken aan de voorkant van met name restaurants zijn studenten die het voornamelijk voor het geld doen.

Voetvolk

Wat ik in Nederland doe, wil ik ook hier toepassen: werkplekken creëren, waar mensen het leuk vinden om te werken en waar ze de mogelijkheid krijgen om door te groeien om zo meer salaris te verdienen. Op dit moment worden medewerkers hier door het management gezien als ‘voetvolk’ en zo zien zij zich zichzelf ook. Wat zich vertaalt in introvert gedienstig gedrag. Het geeft mij een ongemakkelijk gevoel als gast.

Aandacht

Ik ben ervan overtuigd dat als je je medewerkers de juiste aandacht geeft in een prettige werksfeer en hen passievolle gastheren en gastvrouwen maakt, ze graag bij je willen blijven werken. De studenten die in Nederland in de horeca werken gaan op een gegeven moment weer door. Logisch, hun studie staat voorop en ze hebben een andere toekomst voor ogen dan blijven werken in het vak. Maar hier in Congo is ieder soort werk dat iets oplevert, van levensbelang. Als je dan als medewerker ook nog gezien en gerespecteerd wordt, dan heb je als werkgever volgens mij een streepje voor.

De waarde die je toevoegt aan je medewerkers, om hen te laten groeien, als mens en in hun carrière, is dan niet in geld uit te drukken.

Met gastvrije groet,
Robert Bosma