Wilt u succesvol een boodschap overbrengen dan werkt dat veelal beter wanneer je ‘aansluiting’ vindt bij de andere persoon.

Geaccepteerd

Die aansluiting maken kan op veel manieren. Het schijnt, dat wanneer u op dezelfde toonhoogte praat en op dezelfde spreeksnelheid als uw gesprekspartner, de boodschap sneller door hem of haar wordt geaccepteerd. Want onbewust merkt de ander uw op als zijn of haar gelijke. Want u praat op dezelfde wijze en spreekt zogezegd dezelfde ‘taal’.

Wat is dit voor vreemd gedrag? Zijn ze daarop geïnstrueerd? Is dit een nieuwe vorm van gastvrij zijn?

Aansluiting

Aansluiting vinden kan juist ook heel goed met lichaamstaal. U kent ongetwijfeld het fenomeen ‘spiegelen’; exact de houding van een ander nadoen. Ook dan zal de ander u onbewust ervaren als zijn of haar gelijke. Dus gaat uw boodschap er makkelijker er bij de ander in. Overigens subtiel iemands lichaamstaal nadoen werkt het beste

Resultaat verzekerd

Bij kinderen schijnt dat ook goed te werken. Als je een kind op z’n gemak wilt stellen dan maak je als volwassene de aansluiting door jezelf kleiner te maken door op je hurken te gaan zitten. Je zit dan op dezelfde ooghoogte. En tegelijk met het wegvallen van het lengteverschil vallen ook de barrières weg. Andersom werkt het ook goed. Ben je boos op een kind dan kun je je beter zo groot mogelijk maken. Resultaat verzekerd.

Door de knieën

Dan kom ik uit bij communicatie met volwassenen: het begint mij steeds meer op te vallen dat er in restaurants, medewerkers van de bediening bij gasten aan tafel, door de knieën gaan om iets te vertellen, uit te leggen of wat dan ook. Hun hoofd komt zodoende net boven tafel uit. Een kolderiek gezicht.

Vreemd gedrag

Wat is dit voor vreemd gedrag? Zijn ze daarop geïnstrueerd? Is dit een nieuwe vorm van gastvrij zijn? Denken ze daarmee op eenzelfde niveau te komen als de gast en dat hun boodschap zo beter overkomt? Of is het vermoeidheid die hen parten speelt? En dat het prettig is om even op de hurken te gaan zitten? Ik zou zeggen: stoppen daarmee! Ik ben toch geen klein kind?

Een perfecte houding

Laatst waren mijn echtgenote en ik ergens aan het eten, toen iemand van de bediening door de knieën ging. Mijn vrouw schoot spontaan in de lach toen ze alleen het hoofd van diegene boven tafel uit zag steken.

Dus de volgende keer, gewoon op beide benen blijven staan. Want vanuit de wet van de non verbale communicatie: als je groter bent dan de gast ben je in een leidende positie. Een perfecte houding!

Met gastvrije groet,

Robert Bosma