Wat voor persoonlijkheid dien je te hebben als je in een gastvrij beroep werkt? Of elke dag direct in contact bent met klanten, gasten, patiënten, passagiers en bezoekers? Een verhaal uit het enerverende Nepalgunj, Nepal.

Compliment

Het maakt niet wat voor werk je doet in Nepal, maar je doet gewoon je werk. Niemand die je een compliment geeft en niemand die je op een of andere wijze bedankt voor wat je doet. Je doet gewoon uw werk.

Inmiddels kunnen ze om mijn ‘dantebad’ oftewel ‘dankuwel’ glimlachen.

Oogcontact

Krijgt men dan helemaal geen reactie van gasten in het hotel of restaurant? Jazeker wel. In het positieve geval kortaf gebrom en veel gewijs als teken van ‘ik wil nog wat drinken’, ‘ik wil nog wat eten’ of ‘ik wil afrekenen’. In het negatieve geval laat een gast flink van zich horen als bijvoorbeeld zijn maaltijd niet op tijd voor de derde keer wordt aangevuld met extra rijst, saus, of chiabatti. Een vriendelijk woord van dank en een minste vorm van oogcontact kunt u vergeten.

Thank you…

U kunt zich wellicht mijn ongemak voorstellen, toen ik ‘dank je’ zei tegen een bescheiden Nepalese ober in een restaurant, die daarop met een terug getrokken houding reageerde. Ik vroeg aan mijn begeleiders – die op de voor hen gebruikelijk wijze hun maaltijd in een sneltreinvaart wegwerkten met hun handen etend – wat ik verkeerd deed. Hun antwoord was simpel: “You said thank you”.

Dantebad

En daar zat het probleem. Iemand danken doe je hier als diegene iets speciaals voor je heeft gedaan. Doet iemand zijn werk, dan hoort-ie dat alleen maar goed te doen zonder enige dank te ontvangen. Inmiddels kunnen ze om mijn ‘dantebad’ oftewel ‘dankuwel’ glimlachen. Maar wat moet je hier in Nepal, als je in een gastvrij beroep werkt, een sterke persoonlijkheid hebben om gasten optimaal gastvrij te blijven bejegenen. En wat is Nederland dan een walhalla op dat gebied als je in een gastvrij beroep werkt. Oké, uitzonderingen daar gelaten.

Dantebad en een gastvrije groet,
Robert Bosma

This post is also available in: English