Zondagochtend 6.15 uur. Het is fris buiten. Lopend naar mijn auto met bagage, denk ik meteen weg te kunnen rijden, niet wetend dat mijn autoramen dichtgevroren zijn. De eerste keer krabben dit jaar. Maar waar is die krabber, eigenlijk?!? Ik moet nu gaan rijden. Gevonden en met vrij zicht ga ik richting Schiphol. Nou ja… vrij zicht.

Gastvrij ontvangst

Nederland is op dit vroege uur gehuld in een dichte mist. Op de radio hoor ik dat ook het vliegverkeer er last van heeft. Harder dan 50 kilometer per uur wordt er niet gereden op de snelweg. Het is bijna te gevaarlijk om op de weg te blijven. Bij Schiphol Rijk ga ik er vanaf. Het is de eerste keer dat ik deze parkeerservice gebruik. Normaal parkeer ik mijn auto op het bekende P3. Mijn navigatie raakt inmiddels de weg kwijt en ik zie geen hand meer voor ogen. De navigatie-dame meldt: “U moet nu keren. Hier keren alstublieft.” Ik rijd op twee koplampen af, gelukkig zijn het die van de geparkeerde transferbus die mij naar de terminal zal rijden. Ik wordt gastvrij ontvangen door een chauffeur met een vriendelijke lach, parkeer mijn auto in de garage en pak mijn bagage. De rit naar de vertrekhal kan beginnen. Het voelt alsof ik al een dag in de auto heb gezeten.

Paniek

Eenmaal in de vertrekhal en richting check-in lopend, gaat mijn hand naar mijn jaszak. Het koude zweet breekt mij uit… ik voel mijn telefoon niet. Andere zak. Binnenzak. Broekzak. In gedachten zie ik mijn telefoon op de dak van mijn auto liggen. Met een vaste telefoon op Schiphol wil ik de chauffeur bellen, een 0900-nummer. Ik werp een geldbedrag in het apparaat en toets het nummer in. Maar mijn pogingen worden steeds afgebroken. Op de gok probeer het met een creditcard, ik druk op basis van de instructies die ik krijg op diverse knoppen. Ineens ben ik contact met een ‘operator’. “Mag ik uw credit card-nummer?” Ik denk nee, en ik geef het toch… “Mag ik het nummer dat u wilt bellen?” Eindelijk heb ik de chauffeur aan de lijn. Hij zegt met een kalme stem dat hij mijn telefoon veilig zal stellen, mocht-ie op de dak van mijn auto liggen. Pffff.

Foto: Lobby van Tower Hotel in Londen met uitzicht op de Tower Bridge

Vreemd hoe je je als mens ontheemd kunt voelen zonder telefoon.

Ontheemd

Vreemd hoe je je als mens ontheemd kunt voelen zonder telefoon. Het is zo vanzelfsprekend, bij aankomst melden dat je goed bent aangekomen. Updates sturen via Facebook. Reageren op Whatsapp berichten. En niet in de laatste plaats foto’s maken tijdens mijn verblijf in Londen. Het hotel ligt pal naast de Tower Bridge was mij verteld, dat is al een foto waard. Los van de beelden die ik wilde schieten tijdens mijn masterclasses.

Telefoonservice

Bij terugkomst op Schiphol ga ik meteen naar de informatiebalie met de vraag of zij het 0900-nummer voor mij willen bellen om de transferbus te regelen. “Natuurlijk meneer” zegt de vriendelijk lachende dame die mij de telefoon in handen geeft. Eenmaal in de bus tref ik een andere chauffeur aan. Ik vraag vertwijfeld: “Staat er toevallig een notitie bij naam? Iets over een telefoon?” De jonge chauffeur kijkt op zijn clipboard en reageert “Oh, bent u dat. Alstublieft” en overhandigd mij mijn telefoon. “Ja er staat hier, meneer heeft zijn telefoon in de bus laten liggen.” Ik begrijp er niets meer van. In dus bus laten liggen? Wat heb ik dan in godsnaam gedaan? De rit naar huis verloopt relaxed het thuisfront heb ik inmiddels gebeld dat ik eraan kom. Bedankt voor de gastvrije service allemaal!

Met gastvrije groet,
Robert Bosma